Amy Blankenship "Besmet Bloed ( Door Bloed Gebonden Series Boek 7)"

Zijn liefdesverdriet was nu haar schuld en ze zou hem er niet voor straffen. Als het al iets was, moest ze proberen opnieuw zijn vriend te worden en misschien zou zijn hart herstellen. Ze wreef met haar hoofd tegen de hand van Devon, waarmee hij haar teder streelde.

“Je bent terug,” fluisterde ze, terwijl ze wenste dat de zwaarte in haar borst zou verzachten.

"Wat is er mis Envy?" Vroeg hij zachtjes.

"Niets," Envy loog en liet haar greep op Devon los zodat ze zich terug kon trekken en naar hem kon glimlachen.

“Waarom ben je dan aan het huilen geweest?” Hij keek toe hoe Envy hem in verwarring aankeek. Voordat ze de kans kreeg om het te ontkennen, herinnerde hij haar eraan. "Ik kan het zout van je tranen ruiken. Je kunt je gevoelens niet voor me verbergen.” Hij moest weten of ze later Devon op hem zou afsturen om wat er was gebeurd toen hij haar hierheen had gebracht.

Envy's ogen werden groter. Dat was hetzelfde wat Trevor tegen haar had gezegd. Wisten ze allebei hoe ze zich voelde? De wetenschap dat ze haar allebei zo goed konden lezen, liet haar een beetje bloot.

Hij voelde dat ze gespannen was, maar voordat hij de uitdrukking op haar gezicht kon opvangen, drukte ze haar wang weer tegen zijn borst. “Heeft Trevor iets gezegd of gedaan om je van streek te maken op weg hierheen? Want als hij dat deed, zweer ik … "

Envy duwde zich snel weg en keek bijna boos naar Devon op. "Nee, je hebt me beloofd dat je Trevor nooit pijn zou doen." Haar hart bonsde in haar borst en wilde ze nooit meer zien vechten. Als één van hen gewond zou raken … zou ze de andere haten, ongeacht welke het was. Dat wist ze nu.

Trevor stopte bijna met ademen terwijl hij naar haar keek om hem te verdedigen. Ze had Devon laten beloven om hem nooit pijn te doen … en Devon was het eens geworden om dezelfde reden dat hij Devon vanavond niet had gedood.

“Wat de tranen betreft,” liet Envy haar stem zakken en kreeg weer grip op haar hooggespannen emoties. “Ik had een droom dat één van die monsters op het kerkhof je had en ik huilde toen ik wakker werd.” Nou … dat was ook de waarheid.

“Het was maar een droom,” fluisterde hij en omhelsde haar. Trevor kneep zijn ogen dicht en vroeg zich af of de link die zij met hem en Devon had gedeeld de zeer nauwkeurige droom had veroorzaakt. Omdat hij er niet over wilde nadenken rolde hij Envy naar haar rug en keek haar aan voordat hij langzaam zijn lippen naar de hare liet zakken.

Envy kreunde zacht en boog haar rug, terwijl ze haar borsten tegen zijn borst duwde. Ze sloeg haar armen om zijn nek, alleen zodat hij haar polsen kon vastpakken en voorzichtig in het matras kon duwen.

Hun monden openden en Envy hield haar hoofd achterover toen de lippen van Devon een lang, martelend spoor trokken langs haar nek en over haar sleutelbeen. Glimlachend in de sensatie, scheidde ze haar benen en wikkelde ze om zijn middel om hem dichterbij te trekken totdat ze de kracht van Devon in haar kon voelen drukken.

Trevor stopte en keek haar aan, zweefde daar slechts een moment voordat hij vooruitduwde. Het kon hem niet schelen hoe hij eruitzag … dit was zijn lichaam en dit was precies waar hij wilde zijn. Hij zweefde boven haar en bedreef de liefde met haar als een gedreven man die verdwaald was geraakt in zijn eigen waanzin.

Envy beet op haar onderlip om te voorkomen dat ze het uitschreeuwde en haar broer wakker maakte. Ze greep Devon vast en probeerde zijn ritme te evenaren, maar hij ontdekte al snel dat ze hem op geen enkele manier kon bijhouden vanavond. Het was alles wat ze kon doen alleen maar om vol te houden terwijl hij haar zo vaak liet komen dat het haar high maakte.

Trevor eiste snel haar lippen op toen ze vergat dat ze niet alleen in huis waren, maar hij zou haar nog geen kans geven om haar gevoeligheden te herwinnen. Hij hield zijn eigen controle strak in de hand en gaf niet toe aan dezelfde hoogte tot meer dan een uur verstreken was.

Hij stond zichzelf toe om haar een paar minuten te zien slapen voordat hij een zachte kus op haar lippen gaf en van het bed wegglipte.

*****

Warren begon zich zorgen te maken. Hij had het afgelopen uur de geur van Devon gezocht op de begraafplaats. Toen hij eerder zijn broer verliet, dacht hij dat Devon vlak achter hem zou zijn en klaar om te vechten. Warren had nog drie Skitters gedood voordat hij zich volledig realiseerde dat Devon nog steeds niet te zien was.

Hij had zelfs een doordringende kattenkreet uitgezonden, eigenlijk de versie van de jaguar om bij elkaar in te checken. Er was geen antwoord. Hij ging naar de laatste plaats waar hij Devon had gezien en vond de tekenen van het gevecht, maar geen Skitter en geen spoor van Devon. Het kostte hem nog een paar minuten, maar toen hij eindelijk de geur van Devon ontdekte. Het leidde hem naar een oude crypte.

Hij naderde het gebouw voorzichtig en snuffelde aan de rand voordat hij aan de gesloten deur klauwde. Hij gromde bij het slot en twee oplossingen kwamen in hem op. Devon was er ofwel in gezet of de deur was dichtgeslagen en op de één of andere manier afgesloten tijdens een gevecht.

Warren veranderde terug naar zijn menselijke vorm, rukte de deur open en trok hem uit zijn scharnieren met de schreeuw van oud metaal tegen zwaar hout. Zijn ogen werden groter toen hij Devon midden op de vloer zag liggen met twee Skitters die naast hem op de grond lagen.

Devon's ogen gingen een beetje open toen de deur openging, maar hij sloot ze onmiddellijk toen het ochtendlicht binnenviel en zijn netvliezen verbrandde. Hij had het gevoel dat hij Kat's hele voorraad aan Heat had opgedronken en daar bovenop een verloren gevecht was begonnen.

“Wat is hier in vredesnaam gebeurd?” Vroeg Warren zachtjes.

Devon gromde laag in zijn borst en veranderde terug naar zijn menselijke vorm. Hij legde zijn hand op zijn hoofd en ging langzaam rechtop zitten met de hulp van Warren en keek goed rond.

“Het laatste dat ik me herinner, was ik een gevecht aangegaan met een andere Skitter nadat je vertrok,” antwoordde Devon. "Ik moet het hierin hebben opgesloten en het hebben gedood …" hij keek naar de opgestapelde Skitters en fronste. "… Doodde ze. Men moet me goed op het hoofd geslagen hebben voordat ik in elkaar zakte."

"Ik denk dat het nu genoeg is geweest." Zei Warren uitvoerig. "We hebben allebei wat slaap nodig."

Devon knikte en liet Warren hem overeind trekken. "Geweldig, we zijn naakt," mompelde hij.

"Noem ons maar de streakers," grijnsde Warren. "Wil je langzaam hier weglopen en zien hoeveel katjes we krijgen, of wil je racen?"

“Ik tel tot drie,' antwoordde Devon met opgetrokken wenkbrauwen.

Toen ze terug bij het voertuig waren, deden ze de reservekleding aan die ze daar bewaard hadden voor het geval dat.

“Zet me maar af bij Chad. Envy is daar, dus ik kruip gewoon in bed bij haar,” zei Devon terwijl hij achteroverleunde op de stoel. "Doe me ook een plezier."

Warren keek naar hem terwijl hij reed. "Ik zal het niemand vertellen, dus het komt niet bij Envy terecht."

Devon glimlachte om het griezelige vermogen van zijn oudere broer om altijd te weten wat iemand dacht. Soms maakte het dingen niet zo ongemakkelijk.

"Bedankt," zei Devon. "Ik haat het als ze zich zorgen maakt."

Een paar minuten later stopte Warren voor het appartement van Chad en keek naar Devon. "Slaap maar en bel me als je klaar bent om terug te komen."

Devon schudde zijn hoofd. “Maak je geen zorgen, Chad zal ons brengen of ik bel een taxi.” Warren wachtte tot Devon de voordeur opende en binnen was voordat hij wegreed. Hij wilde niets tegen Devon zeggen, maar het vinden van zijn broer had rode vlaggen gehesen. De manier waarop de deur van de buitenkant was afgesloten, was iets te ingewikkeld waardoor hij zich afvroeg of iemand of iets anders hem daar expres buitensloot.

Warren schudde zijn hoofd en besloot er vandaag niet meer aan te denken … hij was uitgeput. Devon liep stilletjes door het appartement naar Envy's kamer. Hij deed de deur open en glimlachte naar het visioen van haar engelachtige gezicht, ontspannen in slaap. Hij trok zijn kleren uit, glipte achter haar in bed en krulde zich tegen haar rug, wikkelde een arm om haar middel.

Ze nestelde zich dichterbij voordat ze tegen zijn borst ontspande en haar hoofd achterover kantelde. Haar ademhaling keerde terug naar de lange ademhaling in verband met een diepe slaap en Devon ontspande zich. Hij besloot haar deze keer te laten slapen in plaats van haar wakker te maken om haar te laten weten dat hij daar was … hij zou zich moeten herinneren om vanaf nu beter voor haar slaapgewoonten te zorgen.

*****

De zevende verdieping van het ziekenhuis was vredig stil. Het was een lange en saaie dienst geweest toen de verpleegsters hun rondjes met de verschillende patiГ«nten aflegden. De zachte ritmes van de levens ondersteunende machines piepten gestaag, waardoor genoeg achtergrondgeluid ontstond om de donkere vloer er niet angstaanjagend uit te laten zien.

“Lange tien uur niet?” Vroeg de bewaker aan één van de verpleegsters op de post.

“En dan nog wat,” zei de verpleegster glimlachend, “ga je voor de lunch naar de hoek?”

"Ja," antwoordde de bewaker. "Wil je iets?"

De verpleegster knikte: “We hadden het er eerder over. Ik krijg van iedereen een antwoord en laat het je weten voordat je vertrekt."

Het systeem dat de patiГ«nten bewaakte, begon plotseling op te lichten en de verpleegster sprong overeind. Blauwe led-lampjes flitsten sporadisch waardoor de verpleegster de telefoon naast haar greep.

“Dokter Gordon en dokter Harris naar de zevende verdieping,” riep ze om voordat ze de telefoon ophing en vanachter het bureau naar buiten stormde.

Meer verpleegkundigen kwamen uit de kleinere stations aan elk uiteinde van de uitgestrekte vloer, die elk een reeks kamers probeerden te bedekken om meer patiГ«nten in een kortere tijd te zien. De bewaker pakte zijn portofoon en riep de beveiliging van de begane grond op. Het duurde niet lang voordat de twee dienstdoende artsen samen met een klein leger van tien andere verpleegsters met spoed de vloer op holden om te helpen.

Paniek en chaos begonnen te bloeien onder het personeel terwijl de patiГ«nten begonnen te vallen als vliegen. Ze bleven zo lang mogelijk bij de mensen voordat ze naar de volgende gingen, nauwelijks een moment om de tijd van de dood voor iedereen vast te leggen.

Toen het personeel de hal doorliep, realiseerden ze zich dat de oorzaak van de dood van de patiënten dichter bij de ICU leek, die zich ook op deze verdieping bevond. Hoewel ze allemaal precies hetzelfde dachten, gaf geen van hen uiting aan die angst … het was uiteindelijk toch allemaal een toeval.

De bewaker stond bij de lift te wachten toen de politie arriveerde. Hij was teleurgesteld dat slechts twee officieren de oproep hadden beantwoord, maar het was beter dan niets.

Met de aardbeving van ongeveer een week geleden, toegevoegd aan alle mensen die dood opduiken en uiteengereten, kon hij het gebrek aan beschikbare politie begrijpen.

Schreeuwen galmden door de gang en de officieren trokken hun geweren terwijl ze naar voren renden. Twee verpleegsters vlogen de hal door en raakten de muur hard genoeg om botten te breken. Ze vielen op de grond en lieten lange bloedvlekken achter op de ongerepte witte verf.

"Wat in hemelsnaam?" Fluisterde de bewaker.

De officieren pakten hun geweren stevig vast en liepen langzaam door de gang naar de lichamen. Meer personeelsleden begonnen door de deuren te vliegen terwijl anderen probeerden er vandoor te vluchten.

De bewaker staarde met grote ogen toen een donkere figuur tevoorschijn kwam uit de laatste kamer naast de ingang van de ICU. Het vervaagde in en uit hun gezichtsveld terwijl het bewoog. Zijn gezicht kon niet worden gezien onder de versleten zwarte mantel, maar een lange zeis met bladen zagen ze duidelijk in één van zijn handen met belachelijk lange vingers.

Hij liep door de gang naar hen toe, pakte verpleegsters op en gooide ze opzij als voddenpoppen. De officieren openden het vuur terwijl ze zich terugtrokken van het spook. De zeis daalde neer in een lange boog en sneed één van de officieren in tweeën. Bloed spoot over de vloer toen de officier in elkaar zakte, maar het wezen bleef oprukken terwijl de officier zijn geweer nog steeds afvuurde.

Opnieuw spoot er bloed, ditmaal over het gezicht van de bewaker toen de tweede officier werd neergehaald. Hij keek vaag naar de lift, wat erop duidde dat er iemand naar boven kwam maar hij was bevroren van angst en kon niet bewegen.

Er verscheen een man in de hoek van zijn zicht … jong, met een lange trenchcoat en punkachtig donker haar. Hij hief een hand op naar het wezen en het werd door de gang geslingerd. Hij schreeuwde, gebruikte de zeis om zijn vlucht te stoppen en leek naar de nieuwkomer te staren voordat hij in de vloer verdween.

"Gaat het?" Vroeg Ren de getraumatiseerde man.

De bewaker stortte abrupt in. Ren zuchtte zwaar en haalde zijn mobiele telefoon tevoorschijn. Het was maar goed dat dit ziekenhuis dicht genoeg bij een paar paranormale steden was, anders zou hij niet de macht hebben gehad om het ding bang te maken om hem ook niet aan te vallen.

"We hebben een enorme opruimploeg nodig en de beste demonenverdelger in de selectie."

Hoofdstuk 4

Angelica liep heen en weer in Ren's kantoor en probeerde in het zicht van de barrière te blijven en weg van alle anderen die zaken hadden in de grote kamer. Ze had Storm’s al aangevallen toen hij haar had verteld dat staren naar Zachary hem niet sneller wakker zou laten worden.

Ze wierp een blik op Syn die nog tegen de muur leunde en trok een wenkbrauw op. Ze begon te geloven dat de man in een standbeeld kon veranderen als hij hard genoeg probeerde. Hij had zich al enkele uren niet verplaatst.

Misschien had Storm gelijk, want de muren begonnen op haar af te komen en Zachary had nog geen kick gegeven. Haar mobiele telefoon ging, het luide geluid deed haar uit haar overpeinzingen opschrikken.

Toen ze de nummerherkenning zag en dacht dat Storm alleen Zachary aan het controleren was, antwoordde ze de oproep. “Nee Storm. Hij is nog steeds niet wakker geworden.”

“Ren heeft je nodig in het plaatselijke ziekenhuis,” zei Storm serieus. "Hij kwam ergens iets behoorlijk smerig tegen en is het ergens in het gebouw kwijtgeraakt."

“En hij heeft me nodig om het op te sporen,” Angelica keek nog een laatste keer naar Zachary voordat zij zich afwendde. "Ik zal er zijn." Ze hing op en wierp een blik op Syn: "Ik moet naar het ziekenhuis." Syn sloot de afstand tussen hen zo snel dat ze het bijna miste.

Syn sloeg een arm om haar middel en glimlachte naar haar voordat hij haar strak tegen zich aan trok. Het werd tijd dat ze het bed van haar vriend verliet.

Angelica knipperde en ze stonden plotseling in de voordeur van het ziekenhuis. PIT-leden verkleed als politieagenten begeleidden mensen en patiГ«nten al uit het gebouw. Het was verre van ordelijk, maar als dit ding smerig was zoals Storm zei, dan kon ze het hun niet echt kwalijk nemen.

"Waar is het?" Vroeg Angelica aan een van de PIT-teams.

“Ik weet het niet, maar Ren is op de zevende verdieping hij probeert het te vinden,” zei de man die haar herkende.

Angelica en Syn gingen naar de liften en namen er één naar de zevende verdieping. Toen de deuren opengingen, merkte Angelica de geur van bloed als eerste op. Haar ogen verruimden zich naar het bloedbad in de hal.

Ren liet het hele gebied afsluiten door een paar PIT-leden die zich verspreiden tussen de lichamen om te zien of er nog iemand levend was. Het enige andere dat niet op zijn plaats was, was de beveiligingsmedewerker die zich in een hoek achterin het kantoor van de verpleegster schuilhield. Hij wiegde heen en weer en mompelde iets over Magere Hein.

"Wat is er gebeurd?" Vroeg Angelica.

Ren zuchtte. “Het Klonk als Magere Hein, zeis en zo.”

"Een doodsdemon," mijmerde Angelica. "Ik heb nog nooit tegenover één gestaan, maar ik heb gehoord dat ze echt gemeen kunnen zijn."

"Het zonk in de vloer en verdween." Legde Ren uit. "We hebben het sindsdien niet meer kunnen vinden."

"Het is er nog steeds," Informeerde Syn hen.

"Ik weet het … ik voel zijn kwade energie als een verdomde ziekte over me heen kruipen," zei Ren gefrustreerd.

Angelica haalde diep adem en begon zich mentaal door het ziekenhuis en de verdiepingen boven en onder te voelen. Soms kon ze het onzichtbare pad volgen dat een machtige demon maakte, maar deze demon was overal geweest en ging te vaak op zijn eigen pad om het moeilijk te maken.

Ren's wenkbrauwen schoten omhoog in zijn pony toen hij voelde dat haar kracht hem aanraakte. "Interessant," zei hij, nooit eerder gevoeld. Hij veronderstelde dat als ze in het heiligdom van het kasteel waren, haar macht altijd slapend was omdat ze het niet nodig had. Ren haalde zijn schouders op, want nu was niet het moment om nieuwe krachten uit te proberen en terug keerde naar zijn taak.

Angelica ging weg van het bloedbad naar de noodtrap. Syn stond vlak achter haar toen ze het hoge, smalle gebied binnenkwam en haar een tijdje om zich heen zag kijken. Hij voelde het bloed in zijn aderen opwarmen toen zijn gevoelige oren het geluid hoorden van kinderen die huilden … ze smeekten iemand om hen te helpen. De amethist kleurige ogen van Syn gingen langzaam naar het plafond toen hij zich op het geluid richtte.

Angelica inhaleerde scherp en begon razendsnel de trap op te rennen. Ze bestegen drie verdiepingen en verlieten de tiende. Ze gleed om te stoppen en legde een hand voor haar mond bij het zien van het bloedbad.

Ze keek omlaag en voelde tranen in haar ogen springen toen ze zag dat ze in een plas bloed stond. Een klein kind van niet meer dan vijf jaar oud lag op slechts een paar meter afstand en zijn levenskracht vloeide uit hem weg. Kleine lichamen lagen overal bezaaid, sommigen van hen met uitingen van angst bevroren op hun engelengezichten.

"Nee," fluisterde Angelica. Ze kon bijna alles aan met de klussen die ze deed … bloed, gewonden en demonen, maar deze kinderen waren onschuldig.

Er kwam een angstaanjagende, onmenselijke schreeuw uit de gang, waardoor Angelica en Syn opkeken. De doodsdemon stond in de grote kamer van de kinderafdeling bedekt met bloed. Hij sloeg de kolf van zijn zeis op de grond en brak de tegel voordat hij naar hen toe kwam.

Syn liep langzaam voorbij Angelica en sloop in de richting van de demon toen deze in een snel tempo naderde. Het bracht de zeis omhoog om hem te verwonden, maar Syn's hand kwam omhoog en pakte het wapen, net zoals het blad een centimeter van zijn huid verwijderd was.

“Laat me mezelf voorstellen,” siste Syn en smeet met zijn handpalm in de borst van de demon, reikte door zijn gewaad heen om iets vanbinnen te pakken. De demon krijste en stapte terug, terwijl Syn de zeis in de ene hand hield en iets zwart en kloppend in de andere hand. "Het doden van een kind is niet toegestaan." Zei Syn met een gevaarlijk kalme stem, terwijl hij de zeis optilde met een geoefende hand. "Je zult de pijn kennen die je geeft."

Hij liet het zwarte hart vallen en verschoof de zeis naar zijn rechterhand. Syn draaide het wapen voor hem rond en sneed de demon door met een precieze zwaai. Hij sneed de demon niet volledig doormidden, wilde hem zien lijden en wist dat het meer zou kosten om hem te doden.

"Je bent niet de echte Magere Hein … hij toont genade waar jij dat niet doet," gromde Syn en bracht de zeis over de borst van de demon. "Hij zal je binnenkort zien en je in een kooi opsluiten waar anderen je in stukken zullen scheuren zoals je deze kinderen hebt aangedaan."

Syn’ laatste zwaai van de zeis ging rechtstreeks de donkere kap in en priemde het hoofd van de demon. Het puntje van de zeis begroef zichzelf in de muur en pinde daar de demon vast. Angelica keek toe hoe Syn er nog even naar bleef kijken voordat het plotseling in fel witte vlammen uiteenspatte.

"Syn," fluisterde Angelica toen hij niet bewoog en benaderde hem langzaam.

Syn ademde zwaar met zijn handen als vuisten aan zijn zijden. “Oorlog is niet voor kinderen,” zei hij terwijl hij probeerde zijn woede te beheersen en het ziekenhuis niet met de grond gelijk kon maken. "Dit moet uit de geschiedenis worden gewist."

Angelica stak haar hand uit om zijn arm aan te raken, maar hij stapte van haar weg. Ze voelde tranen in haar ogen toen Syn naar het dichtstbijzijnde kind liep, een kleine jongen, en pakte hem voorzichtig op. Hij plaatste het kleine levenloze lichaam in een bed, ging op de rand zitten en veegde het haar zachtjes uit het gezicht van het kind.

Hij legde zijn hand op het hart van de kleine jongen. Angelica's mond viel open van verbazing toen ze een zacht wit licht zag schijnen toen Syn's hand de borst van het kind raakte. De wonden van de jongen verdwenen langzaam en elk spoor van bloed.