Een Japanse soldaat in de eerste tank duwde het luik open en keek rond.
"Hij zal Martin zien." zei Keesler.
Duffy zocht zijn wapen. Hij zag het tien meter verder liggen, maar een van de tanks was erover gereden. Hij greep de .45 uit Keeslers holster.
"Wat doe je?" schreeuwde Keesler.
De Japanse soldaat had Martin gezien en tilde zijn pistool op.
“Ik zal zijn aandacht trekken.” zei Duffy.
"Dan zal hij op ons schieten!"
"Dan zal je best dekking zoeken, hГ©."
Duffy schoot naar de Japanse soldaat. Zijn kogel ketste af van de geschutskoepel.
De Japanse soldaat schoot terwijl hij zich met een ruk omdraaide.
Martin keek meteen in de richting van de het lawaai van de schoten. Hij zag Keesler over de boomstronk klauteren en dan zijn hand uitsteken om Duffy erover te helpen.
Martin wikkelde het ontstekingstouw af terwijl hij zich achter de derde tank verscholen hield.
De Japanse soldaat sprong naar de grond op zoek naar Martin.
Wanneer hij een ruk gaf aan het ontstekingstouw, beefde de aarde door de explosie, de tank werd van de grond getild en vloog in brand. De knal blies de Japanse soldaat een eind weg en tegen een rotsblok.
Martin hoorde het luik boven zich opengaan. Hij trok de pinnen uit de drie overgebleven granaten en rolde ze onder de tank. Hij had vijf seconden om weg te raken.
Hij sprong recht om het op een lopen te zetten, maar de soldaat bovenop de tank vuurde een schot en raakte Martin in zijn rechterbeen. Hij viel neer, kwam recht, maar viel dan opnieuw. Hij probeerde weg te kruipen.
Het laatste wat hij hoorde waren de drie granaten die snel na elkaar ontploften.
Hoofdstuk acht
Het was bijna donker toen Donovan klaar was en zijn gereedschap had opgeruimd.
De Wickershams kwamen buiten om zijn werk te bekijken en ze waren best tevreden. Mrs. Wickersham schreef een cheque uit van $ 1.500 voor Donovan.
"Dank u wel." Donovan stopte de cheque in zijn portefeuille. Hij haalde een paar visitekaartjes uit. Nee, de verkeerde kaartjes. Hij stopte ze weer weg en haalde zes andere kaartjes uit die hij aan Mr. Wickersham gaf. "Wilt u wat reclame maken bij uw vrienden?"
"Met veel plezier." Mr. Wickersham stak zijn hand uit als groet.
Mrs. Wickersham liet haar telefoon zakken en schudde Donovans hand. "Ik heb je net vijf sterren gegeven op Facebook."
"Dank u wel, Mrs. Wickersham, en vergeet niet dat u levenslange garantie hebt. Mocht er iets verkeerd lopen, belt u me maar."
Toen hij terug in zijn bestelwagen zat, haalde hij zijn telefoon boven om Sandia op te bellen.
"Hallo."
"Sandia?"
"Donovan O’Fallon. Ik hoor je graag."
"Echt?"
"Ja. Ik heb twee Excedrins net binnenkort genomen. Niet kauwen."
Hij lachte. "Goed zo. En niet meer dan vier per dag."
"Ja, je gezegd dat."
"Eh, denk je dat ik vanavond met je grootvader uit eten kan?"
"Grootvader?"
"Ja."
Het bleef stil.
"Sandia?" Ben je daar nog?"
"Ik mag misschien gaan, gewoon voor hulp met grootvader."
"Hm, ik weet het niet."
"Ik niet eet te erg veel."
"In dat geval, okГ©."
Terwijl Donovan naar huis reed om zijn Buick op te halen floot hij Somewhere over the Rainbow.
* * * * *
Sabrina's CafГ©, vlakbij het Art Museum op Callowhill Street in het centrum van Philadelphia was een familierestaurant dat redelijk van prijs was.
Ze vonden een plekje bij het grote venster aan de voorkant en dan kwam een opgewekte dienster de menu's brengen. Op haar naamkaartje stond 'Nancy' met de hand geschreven en daarnaast een smiley met kattensnorharen. "Ik kom onmiddellijk terug." Ze was een stevige jongedame met rood haar en wel duizend sproeten.
Opa en Sandia zaten tegenover Donovan aan de tafel. Ze bestudeerde allebei het menu, maar hij wist al wat hij wilde.
Nancy kwam terug en stond glimlachend aan het uiteinde van de tafel.
Donovan merkte dat Sandia moeite had met het menu en de dienster maakte haar nerveus. Niet dat Nancy opdringerig was, maar Sandia wist gewoon niet hoe ze met de situatie om moest.
Donovan gluurde van Sandia naar grootvader Martin. Het kan hem waarschijnlijk niet schelen wat hij te eten krijgt, zolang het warm is.
Na een ogenblik zei Donovan: "Ik denk dat ik de kip met honing neem."
"Dat voor mij ook." Sandia gaf haar menu terug aan de dienster.
Mr. Martin gaf zijn menu aan haar.
"Doe maar driemaal kip met honing." zei Donovan.
De dienster noteerde het op haar notitieblok. "Wilt u puree of gebakken aardappelen?" Ze keek naar Sandia.
"Jij vindt puree wel lekker, hГ©?" zei Donovan tegen Sandia.
Ze knikte.
"Hetzelfde voor ons alle drie." zei Donovan.
"MaГЇs, broccoli of erwten?" vroeg Nancy aan Donovan.
"Erwten."
"En wat wilt u drinken?"
"Houden jij en je grootvader van icetea?" vroeg Donovan.
"Ja."
"OkГ©, icetea." zei Donovan tegen de dienster.
"OkГ©." zei Nancy. "Ik breng jullie een voorafje."
Toen de dienster wegging, fluisterde Sandia: "Dank u."
Nancy keerde terug met hun drankjes en een afgesloten mandje vol warme spek-en-kaastaartjes en een bordje gekoelde boter.
Donovan stak het mandje uit naar Sandia zodat ze een taartje kon nemen; daarna deed hij hetzelfde voor grootvader Martin.
Nadat de oude man er eentje genomen had, nam Donovan zelf ook een en pakte dan zijn icetea vast.
"Boter."
Donovan liet zijn icetea bijna in zijn schoot vallen. Hij staarde met grote ogen naar grootvader. "Zei u 'boter'?"
De oude man knikte. "Boter." Hij wees met zijn mes naar het bordje boter.
Sandia glimlachte en gaf grootvader de boter door.
"Ik ben zo blij u iets te horen zeggen." Donovan smeerde boter op zijn taartje. "Ik wil met u allebei spreken over de hoofdpijn van Sandia."
"OkГ©." zei grootvader terwijl hij kauwde.
"Sandia, hoe lang heb je al regelmatig hoofdpijn?"
Ze fronste haar voorhoofd. "Altijd."
"En is de pijn erger geworden, de laatste paar jaar of zo?"
"Ja."
"Ik heb een vriend…"
Nancy bracht hun eten. Ze leunden achterover opdat ze de borden voor hen kon plaatsen. "Even kijken," zei ze, "het zal heel moeilijk zijn om te onthouden wie wat besteld had."
Donovan lachte, en dan lachte Sandia ook.
"OkГ©," zei Nancy, "nog icetea of brood?"
"Ik denk dat we meer dan genoeg hebben voor het ogenblik, Nancy." zei Donovan.
"OkГ©, als u me nodig heeft, fluit dan even." Met een glimlach haastte Nancy zich naar de volgende tafel.
Iedereen was stil terwijl ze aten.
"Erg lekker." zei grootvader.
“Ja,” zei Sandia, “zo lekker.”
"Ik heb een vriend," zei Donovan, "die dokter is. Ik heb hem vanmorgen opgebeld en Sandia's symptomen beschreven. Hij keek van de een naar de ander. Ze wachtten tot hij verder zou spreken. "Hij vindt dat je een paar tests moet ondergaan."
"Geen geld." zei Sandia.
"Hij zei dat we morgenavond naar de spoeddienst van het ziekenhuis moesten gaan. Hij is dan van dienst. Ze mogen niemand weigeren, ook niet als je geen geld of verzekering hebt."
"Wat is tests?" vroeg ze.
"Waarschijnlijk een CT-scan."
Sandia nam een hap van haar kip en kauwde even. "Denkt u dat dit goed idee is voor mij?"
"Ja."
"Grootvader," zei ze, "denk jij ook?"
"Ja." Hij nam een hap van zijn puree.
"OkГ©." zei Sandia.
