Ze onderbrak hem met een kus en ging tegen hem liggen voor een knuffel.
Hoofdstuk tien
Tegen middernacht zaten Donovan, Sandia en grootvader Martin in de overvolle wachtzaal van de spoeddienst van het Einstein Medical Center op de Old York Road.
Donovan had een rolstoel gehuurd in de loop van de dag en Sandia duwde grootvader het ziekenhuis binnen.
Ze wachtten bijna een uur voor ze bij de triageverpleegkundige terecht konden.
Toen de verpleegkundige aan Mr. Martin vroeg of hij de verantwoordelijke was, gaf hij haar zijn naam, rang en serienummer.
"Hij is een veteraan van de Tweede Wereldoorlog," zei Donovan "en hij heeft een tijdelijk probleem met verbale communicatie."
"OkГ©," zei ze, "laten we de gegevens van Sandia noteren en dan spreken we later wel over de financiГ«le kant."
Nadat de verpleegkundige geluisterd had naar alle details over Sandia's probleem, gaf ze haar prioriteit niveau twee.
Ondertussen kwam Donovan te weten dat haar naam Sandia Ebadon McAllister was, dat ze eenentwintig was, dat ze nooit getrouwd geweest was en geen kinderen had en dat ze tot haar achtste naar school was geweest. De verdwijning van haar ouders leek samen te vallen met het einde van haar opleiding.
"Hoe snel zullen we een dokter kunnen spreken?" vroeg Donovan.
"Heel snel. Er is niemand anders in de wachtzaal met een niveau een of twee. Nu, zou ik graag haar verzekeringsgegevens noteren."
"Ze is niet verzekerd."
"FinanciГ«le situatie?"
"Haar familie heeft geen geld."
"Heeft ze zich aangemeld voor een ziekteverzekering via het werk?"
“Obamacare?” Donovan keek even naar Sandia.
Ze trok haar schouders op en schudde haar hoofd.
"Nee." zei Donovan.
"Meld u bij de financiГ«le afdeling op het einde van de gang. Maggie zal haar helpen met haar inschrijving voor een ziekteverzekering en voor Medicaid. Wanneer ze de dokter kan spreken, zal haar naam worden afgeroepen door de intercom."
* * * * *
Maggie was net begonnen met het ingeven van de informatie op de website van de ziekteverzekering toen Sandia's naam door de intercom werd afgeroepen.
"Als je klaar bent, kan je terugkomen," zei Maggie, "en dan werken we dit af nadat Sandia onderzocht is."
"OkГ©." zei Donovan.
"Het is op het einde van de gang, rechts. Behandelkamer vier."
* * * * *
Donovan keek om zich heen in de steriele behandelkamer en parkeerde de rolstoel van Mr. Martin dan naast een porseleinen lavabo met pedalen in plaats van een kraan.
Een jonge vrouw in een witte laboschort kwam de ruimte binnen.
Donovan keek toe hoe ze het formulier bestudeerde op haar clipboard. Zonder ook maar iemand aan te kijken, bladerde ze naar de volgende pagina.
Ze was slank en innemend. Haar karamelkleurige haar was erg kort geknipt en gekamd als dat van een jongen. Ze was aantrekkelijk zoals een secretaresse dat kan zijn, met hemelsblauwe ogen die gehouwen leken uit de Mendenhallgletsjer. Er stak een stethoscoop uit een zak van haar labojas.
Donovan vond dat ze eruitzag als een schoolmeisje.
Ze keek even naar Donovan en Mr. Martin en dan viel haar blik op Sandia.
Donovan was er niet helemaal zeker van, maar het leek of haar gletsjerogen opwarmden tot een mediterraans blauw.
De vrouw draaide zich weg, liet haar clipboard op het aanrecht vallen en stapte op de warmwaterpedaal. Ze waste haar handen gedurende wat een buitensporige tijd leek en gebruikte daarbij ongeveer twee soeplepels antibacteriГ«le zeep. Nadat ze het water van haar handen had geschud, bewoog ze ze heen en weer onder een grijze metalen bak die aan de muur hing. De bak piepte alsof hij geschrokken was en spuwde dan een lange, bruine, papieren handdoek uit.
Toen ze haar handen had afgedroogd, ging ze naar Sandia die naast haar grootvader stond. "Ik ben Grace." Ze stak haar hand uit.
Sandia staarde naar de uitgestoken hand.
Ik hoop dat ze snapt dat Sandia niet de snob uithangt. Ze heeft gewoon geen sociale vaardigheden. Hoe zou dat eigenlijk komen?
Toen ze geen reactie kreeg, nam Grace Sandia net boven de elleboog bij de arm en leidde haar naar de onderzoekstafel. "Ga hier maar zitten."
Sandia ging op de tafel zitten, schoof naar achter en fatsoeneerde haar bruine rok over haar knieГ«n.
Grace haalde de stethoscoop uit de zak van haar jas en Donovan zag dat ze naar Sandia's linkerhand keek en dan naar de zijne.
"Waar hebt u pijn?" Grace sprak tegen Sandia terwijl ze naar haar hart luisterde met de stethoscoop.
"Hier." Sandia wees naar het midden van haar voorhoofd en bewoog haar vinger dan naar haar linkerslaap.
Grace haalde de stethoscoop uit haar oren en liet hem rond haar nek hangen. "En hier?" Ze raakte de bovenkant van Sandia's hoofd aan.
"Soms."
"Bent u misselijk 's morgens?"
Sandia keek naar Donovan.
"Pijn in je buik." zei hij.
Ze knikte en Grace noteerde iets op haar clipboard.
"Excuseer me, Grace." zei Donovan.
Ze trok een wenkbrauw op.
"Wanneer zal de dokter komen?"
"Mr. Martin…"
"Mijn naam is niet Mr. Martin."
"Bent u Sandia's broer niet?"
"Nee."
"Haar oom?"
"Nee."
"Bent u familie?"
"Nee."
Ze keek even naar de het pasje dat aan het blauw-rode lint rond zijn nek hing. "Wie bent u?"
"Ik ben Donovan O’Fallon."
Het clipboard kletterde op het aanrecht. "Dan zal u buiten moeten wachten."
"Maar…"
Ze wees naar de deur.
Voor hij de kamer buitenging, keek hij naar Sandia die er bezorgd uitzag. Hij probeerde haar gerust te stellen met een glimlach.
Toen hij de deur opende, hield Grace hem tegen. "Mr. O'Fallon."
"Ja?"
"Ik ben neurochirurg."
"Oh…" Zakt door de grond. “O-okay, sorry. Ik wacht wel in de wachtzaal als je me nodig hebt."
"Juist."
Hoofdstuk elf
Het hoofd van soldaat Martin stuiterde over de ruwe grond. Hij opende zijn ogen en zag vreemde vormen boven hem ronddraaien. Toen hij probeerde naar zijn hoofd te grijpen om het draaien te doen stoppen, realiseerde hij zich dat zijn polsen samengebonden waren over zijn buik. Zijn helm was weg, waardoor zijn achterhoofd over de takken, het zand en de stenen schraapte. Hij probeerde zijn hoofd van de grond te heffen, maar had de kracht er niet toe. Het enige wat hij zeker wist, was dat twee mannen hem bij zijn voeten vast hadden en dat ze hem ergens heen sleepten.
"Hou op!" probeerde hij te zeggen, maar het klonk als een gedempte grom.
Een van de mannen zei iets, maar hij begreep de woorden niet.
Blijkbaar was hij gevangengenomen, maar hij wist niet meer hoe of waar.
Ze kwamen aan bij een soort fort en de mannen legden hem op de rand. Hij opende zijn ogen en zag twee kaki silhouetten boven zich. Hij deed zijn best om te focussen, maar zijn ogen leken rond te dobberen alsof ze dronken knikkers waren.
Een van de silhouetten zei een paar woorden en de andere lachte. Martin realiseerde zich dat het Japanse soldaten waren.
Een hek piepte open en sloeg tegen het hoofd van soldaat Martin. Een van de soldaten schopte hem uit de weg van het hek. Een andere soldaat zette zijn voet op de schouder van Martin om hem over de versteviging te duwen.
Martin schreeuwde het uit toen hij van de helling in een gracht rolde. Hij landde op zijn gezicht in een stroom van stinkende troep. Hij draaide zijn hoofd opzij en hapte naar lucht. Zijn wazige zicht werd nog slechter door de slijmerige modder die aan zijn gezicht kleefde.
Nadat hij zich op zijn zij gerold had, kon hij zijn handen optillen om in zijn ogen te wrijven, maar het hielp niet. Er bleven vormeloze objecten rond hem draaien alsof hij op een scheve paardenmolen in een wolkenfabriek zat.
Hij duwde zich recht tot hij rechtop zat en realiseerde zich dat de stank die uit de troep opsteeg de afvoer moest zijn van een Japanse latrine.
Er verscheen een silhouet boven hem. Hij probeerde weg te kruipen en klauwde aan de aarde.
"Rustig maar, soldaat, ik heb je vast."
Het was een Amerikaanse stem van de man die hem uit de gracht trok.
"Laat me dat touw van je handen halen."
Iemand anders goot water over zijn hoofd. Hij probeerde van het water te drinken.
"Wacht even, vriend, laat me die viezigheid van je gezicht halen. Daarna kan je wat drinken."
Hij sloot zijn ogen en voelde het koele water in zijn nek lopen.
"Hier, drink even, maar niet te veel." De man hield een veldfles tegen zijn lippen.
Het voelde zo goed om het water in zijn mond te hebben. Hij smaakte de bekende, muffe, metaalachtige toets van de veldfles, maar het deerde hem niet. Voor Martin leek het water wel een zoet, bruisend drankje.
"Ik denk dat hij shellshock heeft." zei de eerste man.
"U hebt gelijk, kapitein."
"Ken je hem, Duffy?"
"Ja, kapitein, hij is een hospik, soldaat William Martin. Ik zag hem drie Japanse tanks uitschakelen, helemaal alleen."
"Nonsens. Hoe zou een man dat kunnen doen?"
