Het groene propje kauwgom schoot heen en weer in de mond van Agent McBride. “Als je hem zo goed kent, waarom heb je dan in zijn appartement ingebroken?”
Alanna haalde haar dwalende blik weg van het plafond. Door de felle lichten boven haar hoofd zag ze nu vlekken. “Hij en ik gingen uit. Hij nam zijn telefoon niet op. Ik stopte bij hem thuis. Hij deed niet open. Ik ging weg.”
De FCCU-agent schudde haar hoofd en snauwde. “Liegen laat ons geloven dat je iets te verbergen hebt. Wil je ons wat vertellen over al die gecodeerde gegevens op je harde schijf? Zit daar iets tussen wat met AntiAmerica te maken heeft?”
Alanna onderdrukte een lach. “Geloof je echt dat ik me met die freaks bemoei? Jullie moeten superwanhopig zijn.”
Agent McBride greep de tafel zo stevig vast dat haar knokkels wit werden. “Jouw toneelstukje zou een stuk geloofwaardiger zijn, als we niet al bewijs hadden dat je gegevens steelt die niet van jou zijn.”
“Ik zeg het voor alle duidelijkheid nog een keer, ik zou me nooit inlaten met AntiAmerica of met welk ander stelletje gestoorde mafkezen dan ook. Zoek zoveel je wilt. Je zult niets vinden dat me met hen linkt.”
“Misschien is je vriendje wel lid van AntiAmerica en ben jij zijn medeplichtige.”
Alanna sprong op uit haar stoel. “Ben je doof of zo? We hebben niets met hen te maken. Als je je huiswerk goed gedaan had, zou je weten dat ik de waarheid spreek.”
“Ik zal je vertellen wat ik weet.” De FCCU-agent kwam voor Alanna staan en prikte met haar wijsvinger in haar gezicht. “Je bent een dief en een leugenaar. Als je niet stopt met het je van de domme houden, zit je straks voor lange tijd achter de tralies.”
“Ik weet waar dit over gaat. AntiAmerica laat jou er dom uitzien, dus je wilt de eerste de beste hacker die je tegenkomt arresteren.”
Agent McBride duwde de slierten van haar slappe haar opzij. “Vlij jezelf niet zo. Je bent een identiteitsdief. Denk je echt dat we ons interesseren voor een of andere onderkruiper zoals jij?”
“Vertel mij dan maar eens waarom je die onzin over mij en AntiAmerica blijft verzinnen?”
“We willen dat je ons vertelt over Javier Acosta. Wat deed je verdomme in zijn appartement? Wat ben je, zijn psychopathische ex-vriendin?”
Alanna stoof op, en gaf de FCCU-agent bijna een kopstoot. “Hoe noemde je me? Ik kots van je – “
Ze was al over de helft van de tafel, voordat Agent McBride haar arm stevig vastgreep, en haar vervolgens met de rug tegen de muur gooide. Terwijl de grijnzende agent haar onderarm tegen Alanna's borstbeen drukte, sloeg haar warme adem tegen de zijkant van haar wang. Agent Palmer duwde zijn armen tussen de twee vrouwen, zodat ze gedwongen werd los te laten. Alanna ging terug naar haar plaats, de hele tijd woest naar Agent McBride kijkend, die kookte van woede door de interventie van haar partner.
Agent Palmer wees naar Alanna. “ Rustig aan. Maak het niet erger voor jezelf.”
Hij had gelijk. Moord. Aanvallen op banken. De FBI gooide hackers wel voor minder onder een bus. Het zou niet uitmaken dat Alanna niet gelinkt kon worden aan AntiAmerica of Javier of Paul. Net zomin als dat het haar ontbrak aan de kennis over netwerkbeveiliging om de aanvallen uit te voeren. Het was voor de FBI belangrijk om het publiek tevreden te houden en om promotie te maken, niet om de juiste persoon te arresteren. Agent McBride lokte haar uit om iets stoms te doen. Ze kon haar hoofd er maar beter goed bijhouden.
Agent Palmer ging weer zitten, stak zijn hand in zijn broekzak, haalde er een plastic zak met haar iPhone uit, en smeet die op tafel. “Laten we het over de reden hebben dat we hier zijn. Je hebt gisteren en vandaag sms'jes ontvangen van Javier. Hoe lang is het geleden dat je hem hebt gezien?”
“Een paar weken.”
“Iedereen die hij kent zegt hetzelfde. Hij is van de aardbodem verdwenen. Hij heeft geen enkele les meer gevolgd. Niemand heeft iets van hem gehoord.”
“Hielden jullie daarom zijn appartement in de gaten?”
Hij wreef z'n gesprongen lippen over elkaar. “Ik ben niet bevoegd om die informatie te delen. Alles wat je moet weten, is dat we geïnteresseerd zijn in Javier.”
“ Jullie weten niet waar hij is, dus dan moet hij wel degene zijn die banken aanvalt voor AntiAmerica, dat bedoel je toch?”
“Alles wat we willen is dat hij zich bij ons meldt en met ons praat, zodat we hem als verdachte kunnen uitsluiten. Als hij zo onschuldig is als je zegt, kan dat toch geen kwaad.”
Haar been trilde onder de tafel. “Je wilt dat ik hem voor jullie vind.”
“Hier is de deal. We hebben genoeg bewijs van je kleine phishingoperatie om je in de gevangenis te gooien. Gelukkig voor jou moeten we met Javier praten. Aangezien jij de enige persoon bent waarmee hij contact heeft gehad, ben jij onze enige aanwijzing. We willen dat je hem te pakken krijgt, en ons helpt hem hierheen te brengen voor ondervraging.”
“Dus ik ga vrijuit als ik Javier verlink?”
“We bieden je aan om alle aanklachten te laten vallen, onder voorwaarde dat je werkt als een vertrouwelijke informant, totdat je aan de bepalingen van de door jou te verlenen diensten hebt voldaan. Je begint met het opsporen van Javiers locatie en het inwinnen van alle informatie over AntiAmerica die je maar kunt vinden”.
Een informant. Ze zou eigendom zijn van de FBI. Ze zou haar dagen doorbrengen met het verraden van Javier en wie dan ook, tot ze klaar waren met haar. Ze kon al dat geld dat binnenstroomde van haar oplichterij vaarwel zeggen. Hoezeer het aanbod Alanna ook tegenstond, het alternatief was veel erger.
Mensen zuigen je leeg als je dat toelaat.
Ze liet de stilte even op zich inwerken, voordat ze antwoord gaf. “Laten we zeggen dat ik je help. Wat gebeurt er als Javier nergens te vinden is? Ga ik dan nog steeds vrijuit?”
Agent Palmer schudde zijn hoofd. “Sorry. Zo werkt het niet. Om onze hulp te krijgen, moet je helpen bij het onderzoek. Ofwel door ons naar hem toe te leiden, ofwel door ons informatie te verschaffen die ons helpt hem te vinden.”
Agent McBride kroop dichterbij, totdat ze bijna bovenop haar zat. “Ik hoop dat je nee zegt. Uit het bewijs dat ik zag, blijkt dat je een kleine dief bent die niet vrij rond hoort te lopen.”
Haar partner stond op uit zijn stoel en naderde vanaf de andere kant van de tafel. “Als je nee zegt, gooi je je leven weg. Dus neem even de tijd, en denk goed na voordat je antwoord geeft.”
Alanna pijnigde haar hersenen, aangestaard door de twee agenten. Weigeren te handelen als hun rat, betekende dat ze moest hopen dat een willekeurige rechter medelijden met haar zou hebben. Anders zouden gevangenisstraf en een strafblad haar duur komen te staan. Black hats moesten wat dat betreft constant op hun hoede zijn voor verklikkers, juist om deze reden. De meeste kinderen van haar leeftijd zouden bij de geringste hint op een verblijf achter de tralies meteen toegeven. Deze twee wisten gelukkig niet dat ze een derde optie in gedachten had.
Ze fixeerde zich op haar zwarte leren schoenen, net alsof ze diep over de beslissing nadacht. “Prima. Ik doe het wel.”
Agent Palmers gezicht lichtte op. “Je hebt de juiste beslissing genomen. Agent McBride en ik gaan naar buiten om de regelingen te treffen. Straks komt er iemand om alles met je te bespreken.”
Ze grijnsde nog een laatste keer. “Ik kan niet wachten.”
Nadat hij de kamer had verlaten, boog agent McBride zich over haar heen om het laatste woord te kunnen hebben. “Hij heeft je misschien laten gaan, maar ik niet. Als we je linken kunnen aan de AntiAmerica hacks, gaat de deal niet door, en ga je naar de gevangenis. Als we bij je vriendje komen zonder je hulp, ga je ook naar de gevangenis. De klok tikt door.”
Alanna plofte in haar stoel nadat de deur achter de agent dichtsloeg. Met een beetje geluk haalde haar medewerking de schijnwerpers van haar af. Ze kon het niet riskeren dat Agent McBride of de rest van de FBI dieper in haar leven zou gaan graven. Phishing was niet haar enige zwendel. Maar gelukkig, zelfs als alles helemaal fout ging, wisten ze niet dat ze nog een troef in handen had.
3
Drugs
Jessica Bright. Geboren in Birmingham, Alabama, op 3 februari 2001. Rijbewijs afgegeven op zestienjarige leeftijd. Geen strafblad. Geen FBI die haar in de gaten houdt. Duidelijk meer te vertrouwen dan Alanna Blake, identiteitsdief. Ze had ook geen idee dat haar persoonlijke gegevens gestolen waren van een bedrijf voor medische dossiers in Zuid-Florida. Jessica was Alanna's reserve-identiteit.
Alanna hield een plastic kaartje met haar gezicht en Jessica's naam in haar handpalm. Eerder deze middag was ze bij haar lokale bankkantoor binnengewipt om haar stash voor noodgevallen op te halen. Uit het verborgen vakje in de haarborstel in haar appartement had ze de sleutel van een bankkluisje verwijderd. In de rechthoekige metalen doos zat alles wat ze nodig had om opnieuw te beginnen: Jessica's ID's en bankkaarten, extra geld, een burner, back-up laptop en USB-stick.
De bergplaats was oorspronkelijk bedoeld voor het geval dat er iets mis zou gaan met de politie of met een van haar klanten op de zwarte markt. Nu was het een middel om heimelijk berichten achter de rug van de FBI te kunnen versturen. De FCCU hield haar onder toezicht. Ze hadden spyware op haar laptop en iPhone geГЇnstalleerd, inclusief GPS-tracking. Dus geen privГ© e-mails, webbrowsing of telefoontjes met haar iPhone of laptop meer. Ze kon alleen privГ© communiceren via een burner, reservelaptop of door middel van direct persoonlijk contact.
Ze stak de burner in haar zak, en stopte de ID's, de pasjes en het geld in haar handtas. De back-up laptop liet ze in haar bruinleren plunjezak zakken. Voordat ze naar deze straathoek reed, had ze de computer geladen met een softwarepakket dat ze speciaal voor deze geheime ontmoeting had gekocht. De rest van de spullen uit de stash bewaarde ze in het handschoenenkastje. Ze stapte met de tassen in de hand uit haar zwarte Toyota Corolla.
Er stonden twee rijen auto's stil voor een rood stoplicht. Ze glipte ertussendoor om de straat over te steken, en onderzocht daarna de scГЁne om haar heen. Typisch een doordeweekse nacht op South Beach. Het verkeer op Washington Avenue kroop gestaag voort. Nog geen drukte buiten bij de neonverlichte clubs en winkels. De weinige mensen op de trottoirs bemoeiden zich met hun eigen zaken.
Voor zover ze kon zien, was niemand van de FCCU haar gevolgd. Agent McBride had gezworen dat haar mensen haar altijd in de gaten zouden houden. Alanna wist niet of ze die belofte waar kon maken of dat het weer een van haar psychologische spelletjes betrof. Het was wel duidelijk dat de FCCU-agent haar helemaal niet vertrouwde. Daar bleef ze Alanna aan herinneren tot het moment dat ze werd afgezet bij haar appartementencomplex.
Gelukkig had de FBI haar woning in een veel betere staat achtergelaten dan die van Javier. Een voordeeltje van het werken als hun rat. Of ze het nu leuk vond of niet, hen gelukkig maken was nu haar fulltime job. Ze had berichten achtergelaten met vragen over Javier op zijn mobiele telefoon, bij zijn ouders, neven en vrienden. Dit, om de schijn op te houden dat ze zich aan haar deel van de afspraak hield.
Ze liep door tot aan het straatnaambordje en sloeg daarna de hoek om. Daar vertraagde ze haar tempo, bij het zien van een bord met felroze, krullende letters, die samen het woord Serendipity vormden. Het was vroeg in de avond. Er stond nog niemand buiten de club in de rij. De gespierde uitsmijter die voor de deur stond, streek met zijn linkerhand door zijn crew cut, en trok vervolgens zijn grijze jasje recht toen ze dichterbij kwam.
Alanna haalde Jessica's rijbewijs uit haar handtas. De gorilla rukte de ID uit haar hand. Hij hield de kaart tegen het neonlicht dat boven de ingang knipperde. Zijn ogen schoven heen en weer tussen de foto van het rijbewijs en haar gezicht. Hij kon staren wat hij wilde. Niemand zou het ooit als een vervalsing herkennen. Ze had het aangevraagd bij de RDW terwijl ze zich voordeed als de echte Jessica.
De bankrekeningen die ze op Jessica's naam had gezet, maakten gebruik van het sofinummer van een vijfjarig meisje. Het nummer was gestolen van hetzelfde bedrijf voor medische dossiers. Kredietagentschappen controleren de nummers niet. Alanna gebruikte de rekeningen niet om iemand anders op te lichten, dus ze hadden geen reden om achterdochtig te zijn. Wat het meisje betreft, het zou jaren duren voordat ze oud genoeg was om zich te bekommeren om haar kredietverleden.
De uitsmijter gaf het rijbewijs terug, opende de deur en liet haar binnen. Ze ving een blik op van de stoГЇcijnse uitdrukking op haar eigen gezicht in de spiegel aan de ingangsmuur. De kick van de opwinding van gisteren was nog slechts een vage herinnering. De nasleep was een toestand van emotionele verdoofdheid, die haar het gevoel gaf geГЇsoleerd te zijn van de rest van de wereld. De perfecte gemoedstoestand om in een shishabar rond te hangen.
De lounge binnenin baadde in paars licht. Rode fluwelen banken en zwarte tafels stonden aan weerszijden van een met een rode loper bekleed looppad, waarvan zich aan het einde de bar bevond. De eigenaar had gekozen voor een weelderige Euro vibe in plaats van het gebruikelijke Midden-Oosten decor, waardoor de bar populair was bij rijke buitenlandse toeristen, maar ook bij de Russische maffia.
Binnen was het leeg, met uitzondering van twee stelletjes die met een zilveren waterpijp aan een tafel links van haar zaten, en Natalya aan de bar. Hoe minder mensen hoe beter. Minder kans dat FCCU haar verrassen kon. Ze verplaatste Jessica's rijbewijs in haar handtas en nam er toen twee briefjes van twintig uit. Nadat ze de handtas in de plunjezak had gestopt, keek ze heimelijk naar haar rechter handpalm.
De aanblik van opgedroogd bloed veroorzaakte een lichte rilling. Alanna had het grootste deel van de middag met haar vingernagels in haar huid geprikt. Ze had een plan bedacht om haar beste vriend te manipuleren. Op zoВґn lamme dag als vandaag was ze niet in staat om daadwerkelijk wroeging te voelen, dus nam ze genoegen met de door haar zelf aangebrachte variant. Terwijl ze naar de linkerkant van de bar liep, bewogen haar armen soepel heen en weer.
Natalya observeerde haar, ondertussen glazen op een dienblad plaatsend. Ze was midden dertig, maar ze zag er jong en goed genoeg uit om de laag uitgesneden zwarte jurk die ze droeg eer aan te kunnen doen. Het nieuwe, kortere, krullende, bruine kapsel paste prima bij haar leeftijd. Ze schepte ijs in een glas en vulde het met cola uit een frisdrankpistool. Ze was de laatste persoon op aarde die haar alcohol zou serveren. Niet dat Alanna ook maar aan één druppel behoefte had.
Natalya zette het glas met een vragend gezicht op de bar. “Je bent zo'n roekeloos meisje. Heb je mijn bericht om niet hierheen te komen soms niet gelezen?”
“Het is een noodgeval. Ik kan nergens anders terecht.”
Nathalya keek geanimeerd. “Wat als Bogdan hier komt en je ziet?”
“Jij zei dat hij hier zelden of nooit komt.”
“Hij komt af en toe nog wel eens langs. Zijn vrienden ook.”
Alanna nam een slok van het glas en veegde haar lippen af. “Ze weten niet dat ik hier ben. Zolang ze me niet zien, ben ik veilig.”
“Ik loog recht in zijn gezicht toen hij me laatst naar jou vroeg. Besef je wel in wat voor een moeilijke situatie je me nu plaatst?”
Alanna stak haar handen verontschuldigend in de lucht. “Het spijt me, maar ik maak het goed met je. Als je wilt, zal ik je vriendin weer bespioneren.”
“Ze is mijn vriendin niet meer.”
“Dat is maar goed ook. Weet je, je bent veel te goed voor haar. Als ze weer eens ruzie met je zoekt, laat je het me maar weten, dan zal ik de politie op haar afsturen.”
“Ik kan haar ook zonder jou wel aan. Je hebt niet nog een excuus nodig om in de problemen te komen.”
Alanna wees naar de gang links van de bar, die naar de VIP-ruimte leidde. “Is het goed als ik daarvan gebruik maak?”
Natalya rolde haar ogen. “Ja, maar uiterlijk tot negen uur.”
“Bedankt. Een vriend van mij kan hier elk moment zijn.”
“Denk eraan, geen minuut later. Mijn baas komt om een uur of tien. Als hij je daar ziet, zit ik flink in de shit. Hij is megastreng.”
“Hoezo streng? Je dealt recht onder zijn neus.”
Natalya liet beide handen op de bar rusten. “Hij weet het niet, omdat ik voorzichtig ben. Dat moet je ook eens proberen, voorzichtig zijn. Heb je het geld bij je?”
Alanna legde haar linkerhand op de bar. Natalya schoof haar een plastic zakje toe, in ruil voor de gevouwen biljetten. Ze stak het geld in haar zak, zonder de moeite te nemen om het te tellen. De recreatieve drugs waren bedoeld voor klanten die haar daar naar vroegen als ze aan het werk was. Alanna was niet meer een van de vaste klanten, maar ze stonden nog steeds klaar voor elkaar.
Alanna bracht haar in contact met goedkope leveranciers op Phantom Zone – de zwarte markt site waar ze haar identiteitsgegevens verkocht. Natalya hield haar op de hoogte van Bogdan en zijn Russische maffiacohorten, verkocht haar af en toe een zakje wiet zonder winst te maken, en ging tegen haar tekeer over haar irrationele levenskeuzes. Dit keer miste Alanna de energie om er tegenin te gaan.
Nadat ze het plastic zakje in haar tas had gestopt, zei ze tegen Natalya: “Als Bogdan wel komt opdagen, waarschuw me dan. Dan ontsnap ik via de achterkant.”
“Ik zal een oogje in het zeil voor je houden. Doe er gewoon niet te lang over. Het is beter dat je er niet bent als het druk wordt.”
Alanna knipoogde voordat ze het glas van de bar pakte. “Je hebt iets van me tegoed. Bel me een keertje. Nu je vrijgezel bent, kunnen we eens lekker samen op je bank naar Netflix kijken.”
Natalya glimlachte schaapachtig. Ze had gelijk om zich zorgen te maken. Niet alleen omdat ze tegen Bogdan loog. Ze was zijn concurrente. Hij runde een drugsonderneming voor zijn Russische bazen, waarbij over lijken werd gegaan. Bogdan: Bulgaar, pezig, sterk, een op hol geslagen sociopaat met een temperament duizend keer erger dan dat van Alanna's moeder, alleen zonder het gegil en geschreeuw. Het borrelde bij hem allemaal net onder de oppervlakte. Dat stond te lezen in zijn ogen en geschreven op zijn woeste, agressieve gezicht. Hij was niet iemand die je in de buurt wilde hebben als hij explodeerde.
Bogdan was de reden dat Alanna Jessica's ID aan de deur had laten zien. Misschien kon hij zich niet herinneren dat ze bestond, of hij zou haar niet vermoorden zodra hij haar zag, maar het was beter om voorzichtig te zijn. Als ze niet het vermoeden had dat de FCCU elke beweging van haar in de gaten hield, zou ze hier helemaal niet naar toe gekomen zijn. Iedereen die ze bij haar thuis of dat van henzelf zou ontmoeten, wekte de verdenking van de FBI op. Serendipity was een openbare gelegenheid waar ze met enige privacy kon rondhangen.
De TL-verlichting aan het plafond leidde haar langs de toiletten naar de VIP-ruimte. Een zware geur van luchtverfrisser drong diep in haar neusgaten, terwijl ze door de deur kwam. De kamer werd verlicht met dezelfde kitscherige paarse neon verlichting als buiten. Een ronde, rode, leren bank met stoffen kussens besloeg de helft van de kamer. Bijpassende leren stoelen en twee zwarte bijzettafels stonden aan beide zijden van de kamer opgesteld. Dunne scharlaken gordijnen hingen aan de randen van de bank, met in het midden een zwarte tafel.
Nadat ze haar drankje en Natalya's pakje op de middelste tafel had gezet, plofte ze op de bank neer. Uit de plastic zak haalde ze een paar wietzakjes. Dat het een scharrelplaats voor blowers was, vormde een extra reden om deze locatie voor de ontmoeting uit te kiezen. De FCCU zou niet al te enthousiast reageren als ze haar iets bij een straatdealer zou zien kopen. Ze nam het pakje vloeitjes uit haar tas en legde het op de tafel naast de zakjes, alvorens aan de slag te gaan.
Minuten later werd ze onderbroken door een bericht van Brayden op haar burner. Hij mopperde dat hij te laat kwam door het verkeer, en vroeg waarom ze in South Beach had afgesproken. Hij had geen idee hoeveel moeite ze deed om hem buiten het bereik van de FBI te houden. Ze waren al op jacht naar één persoon die haar dierbaar was. Ze was echt niet van plan om hen op het spoor van haar beste vriend te zetten.
Nadat ze de joints gerold had, pakte ze haar aansteker en stak er een aan om haar zenuwen te kalmeren. Normaal gesproken rookte ze alleen als ze er helemaal doorheen zat. Als een soort van zelfmedicatie wanneer haar leven uit de hand liep. Dat kon je toch geen verslaving noemen, of wel soms? Tot voor kort was ze, dankzij haar vader, echt verslaafd geweest, en dat aan veel zwaardere drugs.
Tijdens de laatste jaren van zijn leven was hij, als hij dronken en met haar alleen was, geneigd zijn ziel bloot te leggen. De meeste van die dagen had hij het over de beledigingen die hij van zijn baas en collega's te verduren had gekregen, of over de laatste scheldpartijen van haar moeder. Eén bekentenis echter was in haar hoofd blijven hangen: “Je bent mijn dochter. Ik hou meer van je dan van wat dan ook in de hele wereld, maar soms wou ik dat je nooit geboren was.”
Na diep geГЇnhaleerd te hebben, liet ze zich achterover op de bank zakken met die hulpkreet van hem nog malend in haar hoofd. Hoe anders zou hun leven zijn geweest als ze zijn pijn had begrepen zoals ze nu deed? Ze richtte haar aandacht op de twee joints die ze voor Brayden had bewaard. Met een beetje geluk deelde hij de behoefte van haar vader om onder invloed bekentenissen af te leggen.
Als hij bereid was om Javiers verblijfplaats vrijwillig te vertellen, zou hij dat inmiddels al lang hebben gedaan. Zijn favoriete medicijn moest zijn tong een beetje losser maken. Het was niet de eerste keer dat ze info uit iemand probeerde te melken die wasted was. De truc was om de juiste snaar te raken in plaats van te verhoren. Hem een excuus geven om schoon schip te maken. Ze sloot haar ogen.
“Ik moet je iets vertellen.”
Alanna draaide haar hoofd met een ruk om naar de stem voor de bank. Brayden stond half over haar heen, met een vaal rood shirt en kaki short aan. Ze beantwoorde de diepe frons op zijn gezicht met een glimlach, en knikte vervolgens met haar hoofd in de richting van de middelste tafel ten teken van selfservice. “Ga eerst eens zitten en chill een beetje.”
Hij schudde zijn hoofd voordat hij zich aan de andere kant op de bank liet vallen. Nadat hij een van de joints oppakte, wees hij er met zijn vrije hand naar. Alanna haalde een aansteker uit haar zak en gooide die naar hem toe. Na het aansteken van de joint en het nemen van een trekje, bekeek hij het gladde rechthoekige stuk zilver. “Cool.”
“Vind je hem mooi?”
Hij knikte voordat hij de aansteker naar haar teruggooide. “Het is volgens mij het enige mooie voorwerp dat ik ooit bij je heb gezien.”
Ze hield hem tegen het licht voordat ze hem in haar zak stopte. “De rest van mijn blingbling ben ik of kwijt, of ik heb het verpand.”
“Familie-erfstuk?”
“Nah. Heb ik gejat.”
Hij blies een rookwolk uit. “Waarom verbaast dat me niet? Maar goed, ik heb een bericht van AntiAmerica.”
