Мартин Грабманн "История схоластического метода. Второй том: По печатным и непечатным источникам"

В первой части второго тома представлены выдающиеся богословы религиозно-философское направления в католической Церкви средней схоластики (XII век и начало XIII века). XII век и первые десятилетия XIII века – это время основания доктрины и метода высокой схоластики, время становления и развития, поиска и испытания. Книга будет полезна философам, историкам и широкому кругу читетелям.

date_range Год издания :

foundation Издательство :Издательские решения

person Автор :

workspaces ISBN :9785006228245

child_care Возрастное ограничение : 12

update Дата обновления : 09.02.2024

«Alter logicam in sex libros, id est praedicamenta, perihermenias, priora analitica, topica, posteriora analitica, elencos distinxit. Quorum primus de simplicibus terminis, secundus de propositionibus, tertius de complexione propositionum utili ad syllogizandum, iudicium purgans et instruens, quartus de methodis id est via syllogizandi, quintus de demonstrationis necessitate, sextus de cantela sophisticarum fallaciarum docet. Ut ita perfectum philosophum non solum ad cognoscendae veritatis, sed ad vitandae falsitatis scientiam perfecte informet» (Chron. 2, 8 [M. G. SS. XX 147]). О том, что этот текст является рукописью, свидетельствует Seh midiin, Die Philosophie Ottos von Freising 165 A. 5.

147

«Denique se artis seu facultatis huius principem ac inventorem dici debere ipsemet in fine gloriatur elencorum hoc modo» и т. д. (Schmidlin a. a. 0.). Далее следует отрывок из Еленчика.

148

Ср. Schmidlin a. a. 0. 170.

149

«Item quod syllogismorum necessariam complexionem in materia et forma, propter quae logicum negotium inchoatur, primus tradiderit, ibidem testatur dicens1* (следует цитата из Аристотеля). «Inde est quod quamvis ante ipsum fuerifc syllogizatum, non tarnen ex necessitate, sed quasi casualiter, id est, ut non semper sie, sed quandoque sie, quandoque non sie. Unde est ille Piatonis Syllogismus, quem Boetius in commento super perihermenias ponit. Sensus, inquit, non contingunt substantiae notionem. Quod non contingit, nee ipsius veritatis contingit notionem. Sensus igitur veritatis notionem non contingit.»

150

Подборка текстов приведена в Schmidlin, Die Philosophie Ottos von Freising 173—175.

151

Работа Вильгельма фон Моербеке как переводчика не распространялась на «Логику» Аристотеля. Фома использовал здесь тот же текст, что и другие схоласты. Более подробно об этом будет рассказано в третьем томе.

152

Grundri? der Geschichte der Philosophie II 202.

153

Histoire de la philosophie me’die’vale2 156. М. Манитиус (Geschichte der lateinischen Literatur des Mittelalters, 1. Teil, M?nchen 1911, 30) также пишет: «Priora et posteriora Analytica des Aristoteles. Боэций перевел и прокомментировал каждое из двух сочинений Аристотеля в двух книгах». Маниций пишет на с. 31: «Боэций начал с перевода „Топики“ Аристотеля, которая сохранилась в полном объеме».

154

Antike Kunstprosa II 585.

155

Opus maius 19.

156

Commentarii in varios Aristotelis libros, Augustae Vind. 1517—1520.

157

Johannes Saresberiensis (1862) 120.

158

Die L?cke in Diogenes Laertius und der alte ?bersetzer, in Hermes, Zeitschrift f?r klassische Philologie I (1866) 366 ff.

159

Die Philosophie Ottos von Freising 168 ff.

160

Ioannis Saresberiensis Episcopi Carnotensis Policratici libri octo, ed. Webb I, Oxonii 1909, XXIII – XXVII.

161

Ср. G. Tiraboschi, Storia della letteratura itaiiana III 2, Firenze 1806, 334. Gradenigo, Ragionamento istorico-critico intorno la letteratura grecoitaliano, Brescia 1759, c. 8.

162

Об этой легации Ансельма Гавельбергского см. J. Dr?sek e, Bishop Anselm of Havelberg and his legation trips to Byzantium, in Zeitschrift f?r Kirchengeschicbte XXI (1900) 160—185, esp. 167 and 173 f.

163

«Aderant quoque non pauci Latini, inter quos fuerunt tres viri sapientes in utraque lingua periti et literarum doctissimi, Iacobus nomine, venetieus natione, Burgundio nomine, pisanus natione; tertius inter alios prae. cipuus graecarum et latinarum literarum doctrina apud utramque gentem Moyses nomine, italus natione ex civitate Pergamo: iste ab universis electus est, utrimque fidei interpres esset» (Dialogi 1. 2, c. 1 [M., P. L. CLXXXVIII 1163]).

164

M. G. SS. VI 489.

165

Storia della letteratura italiana IV 1, 160.

166

Ср. Ehrhardin Krumbacher’s Geschichte der byzantinischen Literatur, Munich 1897, 82—84.

167

Там же.

168

A. a. 0. 433 и далее. Крюинбахер обсуждает выживание Аристотеля на с. 430 и далее.

169

Ср. об этом Richard Stapper, Festschrift zum 1100j?hrigen Jubil?um des Campo Santo in Rom 1897, 130—138 (ср. об этом Krumbacher в derByzant. Zeitschrift VI [1897] 443 ff). R. S tapp er, Pope John XXL, M?nster 1898.

170

Ср. Commentaria in Arist. Graeca XX и XXII.

171

Все книги на сайте предоставены для ознакомления и защищены авторским правом