Владимир Николаевич Кулик "Белорусский дневник – 2023"

Пантэон вiны

У кожнай вайны – неабсяг вiны:
На нашай планеце спрадвеку
Не зналi большай i лепшай цаны,
Чым мiр i спакой чалавека.

На кожнай вайне – акiян крывi,
Як вынiк сляпой варажнечы,
А мы сцвярджаем адно: се ля вi,
Нiбы ратавацца больш нечым.

Ад кожнай вайны – толькi чорны след
І кляймо y чалавечых душах.
Калi ж перастане цывiльны свет
Маyчаць, быць да iх раyнадушным?

«Здавалася, жар-птушка – у руках…»

Здавалася, жар-птушка – у руках,
Прыручана i вечна будзе з намi,
Ды неyпрыкмет узнёсся y неба птах,
Знiк разам з летуценнямi i снамi.

Здавалася, навошта райскi сад? —
І на зямлi мы знойдзем сваё шчасце,
Ды зацягнулi хмары далягляд
І грымнуy гром над лёсам i над часам.

Мы верылi, сумневу не было:
Наш кожны крок наперад – пераможны,
Ды толькi нас жыццё y тупiк вяло,
Бо мы iшлi дарогаю бязбожнай.

Бог беражэ, штодня ратуе нас.
Ён бачыць: ходзiм мы па полi мiнным…
І нам дае на роздум пэyны час
Перад судом за yсе грахi, правiны.

«На вачах свет мяняецца …»

На вачах свет мяняецца —
Не мяняемся мы.
Незалежна ад нацыi,
Ад вясны цi зiмы.

Грымне гром – перахрысцiмся.
Пакуль цiха – грашым.
І гадамi не чысцiмся,
Носiм бруд у душы.
Засвярбела – пачэшамся,
Хiба ж гэта бяда?
Над памылкамi цешымся —
Звянуць, як лебяда.

Чырванеем ад сораму? —
Не пра нас i наш век,
Скiнуy лапцi з аборамi
З ног даyно чалавек.

Значыць, шмат нам дазволена,
Як вясновай траве.
А душа не аголена —
Яна y целе жыве.

Ёй, душы, абыякава
Да таго, як жывеш,
Дачынення нiякага —
Што ты сееш i жнеш.

І кiдаемся фразамi:
«Як i yсе, хлеб жуём.
Мы ж у Бога за пазухай
З нараджэння жывём…»

А душа не змянiлася
Нi на йоту, нi-нi.
Цела, цешся i мiлуйся —
Сыты шанц не мiнi.

І yчынiлi спаборнiцтва:
Хто найбольш украдзе,
Ашукае, цi шкоднiцтва
На каго навядзе.

Што y душы такой вырасце?
Мы сябе, малайцоy,
Не лупцуем нi шчырасцю,
Нi вярбовым дубцом.

Не жыццём мы yсе стомлены,
Не сяyбой, не жнiвом —
Дух наш дзiкасцю зломлены,
Так жылi i жывём.

Пэyна, так i звякуем мы
З поyным мехам правiн.
Бачыць Бог, што бракуе yсiм
Спавядальных хвiлiн.

Апраyданне: «Мы вольныя…
Суд жа будзе пасля…»
Так iстотай жывёльнаю
Можна стаць спакваля.

Вальналюбства аматары,
Падпявалы хлуснi…
Адчуваю, што y аyтара
Паляцяць камянi.

«О, колькi y душах чалавечых плеснi! …»

О, колькi y душах чалавечых плеснi! —
Нiбыта на дрывотнях памiж дроy
Пасля зiмы завейнай напрадвеснi,
Як снег вадою талай збег з двароy.

О, колькi y людзях нарасло каросты
Нахабства, хамства, зайздрасцi, хлуснi! —
Яе, на жаль, не менее з узростам,
А больш i больш у кожным новым днi.

О, колькi y словах чалавечых дзёгця! —
Абмазаць, зганьбiць з галавы да пят
Хто пад руку трапляе, хоць кагосьцi, —
Паyсюль палюе yсемагутны мат.

О, колькi yсюды варажнечы, злосцi! —
Да бойкi, мардабою – толькi крок.
Як слова праyды раптам скажа хтосьцi —
Наводмаш б'юць i зблiзку i здалёк.

Не веру я, што гэта – назаyсёды,
Што будзем гразь мясiць у брудзе луж,
Няздольныя знайсцi шляхi да згоды,
Да ачышчэння нашых хворых душ.

Калi Бог даy нам званне чалавека,
Любоy пароyну падзялiy на yсiх, —
Душа не мае права быць калекай
Нiдзе, нiколi, нават нi на мiг!

Чайкi

Пра што крычаць,
галосяць чайкi? —
iх вэрхал чую я здаля,
чаму iх крык,
такi адчайны,
не прыпыняе карабля?

Чым вабяць iх
усплёскi пены,
што шлейфам цягнуць караблi,
што прымушае
летуценна
кiдацца yдалеч ад зямлi?

Цi не таму
нястомны, смелы
палёт iх, плакальшчыц марскiх,
што кожны раз
за пенай белай
чакае родны бераг iх?

Музыка цiшынi

О Исусе, в крестной муке

?Преклонивший лик!

Есть святые в сердце звуки, —

?Дай для них язык!